Tüm görkemiyle ilkbahar dağa taşa selam verdi. Toros Dağlarında bahar bir başkadır. Topraktan otlar, ağaçlardan çiçekler fışkırır. Gökte turnalar dizim dizim. Yeni türküler, yeni şarkılar boy gösterir.
O yine yollarda, dağlarda, koyaklarda, tepelerdeydi. Gökler kadar geniş gönlüne varlıkların biri girip, biri çıkıyordu. Tümünü de sevgiyle besliyordu. Aralarından güzellerini seçmeye çalışıyordu. Güzele doymuyordu gönlü. Toros dağlarının üstünde her varlık güzeldi. Yörenin bu özelliği işini zorlaştırıyor, güzel seçmekte zorlanıyordu. Yaşamının bu zorluğunu bir dörtlüğünde anlatmamış mıydı:
Karacaoğlan ben bu düşü yoramam
Açıp defterimi yine düremem
Gelin iyi kıza kötü diyemem
Çözümü böyle bulmuştu: Güzelleri seçmekte zorlandığı zaman gönül kapısını açıveriyordu. Tüm güzellikleri dolduruyordu gönüne. Öylesine genişti deli gönlü. Tüm güzellikleri doldursan içine yine de yarısı boş kalırdı. Sevdalı olduğu yalnız kızlar değildi; tüm varlıklara aşıktı.
İşte bu özellikteki deli gönlü Toros Dağlarının üstüne ilkbahar gelince coşmuştu. İçi içine sığmıyordu. Topraktan otların fışkırması gibi türküler akın etmişti gönlüne. Birbirlerine dolaşıyorlardı. Onlardan birini çalıp söylemeliydi. Çöküverdi bir ulu ağacın dibine. Saz elinde, söz dilinde:
Bülbül Ne Yatarsın Bahar Erişti
KaracaoÄŸlan
Bülbül ne yatarsın bahar erişti
Ulu sular göl olduğu zamandır
Kat kat oldu gül yaprağa karıştı
Gene bülbül kul olduğu zamandır
Gene bahar oldu açıldı güller
Figana başladı gene bülbüller
Başka bir hal olup açtı sümbüller
Aşıkların del’olduÄŸu zamandır
Gene bülbül bilir gülün halinden
Yeter deli oldum yarin elinden
Aşık aşıp gelir yaya belinden
Yardan bize gel olduğu zamandır
Gene geldi türlü baharlar bağlar
Bülbül figan edip kamuyu dağlar
Türlü çiçeklerle bezenmiş dağlar
Ulu dağlar yol olduğu zamandır
Karac’oÄŸlan der ki geçti çaÄŸlarım
Meyve vermez oldu gönül bağlarım
Aklıma geldikçe durmaz ağlarım
Gözüm yaşı sel olduğu zamandır
