Doğup büyüdüğü, her gün havasını kokladığı dağlar üstünde dolaşıyordu. Can yoldaşı sazı elinde, cana can katan türküler dilinde, deve bozlamaları, eşek anırmaları, oğlak melemeleri gönlünde…Yaşamak istediği, çevre buydu gerçekte. Ne var ki içinde anlatılması zor bir sıkıntı vardı Karacaoğlan’ın.
Birden bir horoz öttü. Bir de köpek havladı. Bu sesler bir yörük çadırının imiydi. Aynı zamanda yörük kızlarının da. Sese doğru çevirdi yönünü. Bu sesler, bu düşler hep çekerdi onu kendilerine. Hedeflediği çadıra doğru yürürken düşlere, düşüncelere daldı: Bulunduğu yöreyi çok seviyordu. Bu dağlar üstünde yaşamaktan büyük keyif alıyordu. Ne var ki sıkılmıştı. Yeni yerler, yeni güzeller görmek istiyordu. Durgun yaşam ona göre değildi.
Düşler içinde çalkalanırken gelivermişti çadıra. İki kız kızılala dokuyordu. Kızlar hemen ara verip hoşladılar Karacaoğlan’ı. Minder serip kendileri de oturdular. Bütün kızlar bayılırdı onunla söyleşmeye. Yolunu gözlerlerdi hep. Hele ondan türküler dinlemek!
Koyu bir söyleşiye daldılar. Ozan kızlara dokudukları hakkında sorular sordu. Oysa biliyordu. Onlarla söyleşmek istiyordu. Bir çuvaldı kızılala dedikleri. İçine öte beri konuyordu. Çuvalın üstündeki şekiller bir sanat harikasıydı. Tümünün adları vardı. Kızlar Karacaoğlan’ın buralarda gideceğini öğrendiler. Onu tanıdıklarından üstünde çok durmadılar. Yalnız “Bize bir türkü söylemezsen göndermeyiz seni!” demeyi de unutmadılar. Kıramadı kızları, aldı sazı eline:
Gönül ne gezersin sarp kayalarda
İniver aşağı yola gidelim
Bir güzel sevmeyle gönül eylenmez
Güzeli çok nazlı ile gidelim.
Koyuverin gelsin sefil baykuşu
Durmuyor, akıyor gözümün yaşı
Kadir, kıymet bilmez imiş her kişi
Kadirli, kıymetli ile gidelim.
Şahini koyverin avını alsın
Yâranım, yoldaşın yanıma gelsin
Şu garib illerde düşmanım ölsün
Emmili, dayılı ile gidelim.
Karaca Oğlan der ki yiyip içmeden
Güzeller usanmaz konup göçmeden
Muhannetin köprüsünden geçmeden
Düşelim denize, sele gidelim.
